ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΤΟΣΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ…
Είμαστε σαν μια φωνή , που κραυγάζει για ζωή
Ο χρόνος θα στηρίξει την αναρχική πνοή
Διψάμε για αφορμή , που θα σπάσει το κελί
Στο πρόσωπο μας θα λάμψει αληθινή γιορτή
Είμαστε μια διαδρομή , με στάση την ζωή
Μια στάση που ο καθένας μας θέλει να γευτεί
Η νύχτα για μας κραυγή , όλους μας καλεί
Να χτίσουμε στο ψέμα , ανυπακοή
Πως φτάσαμε ως εδώ
Αυτοί μας φωνάζανε , μα εμείς δεν ακούγαμε
Πως μπλέξαμε σε αυτό
Στο χορό μας βάλανε , ενώ δε το ζητούσαμε
Είμαστε η ανοιχτή πληγή , που σας πονάει πιο πολύ
Η νύχτα θα σας χαράξει , στη μνήμη σας τη φυλακή
Ήρθε η κρίσιμη στιγμή , που περιμέναμε πολύ
Να φυτέψουμε στο σπέρμα σας , λίγη ταραχή
Είμαστε η εικόνα – που αποκαλούνε ως φθορά
Γιατί σε τόσους ανθρώπους – τόσο λίγη ανθρωπιά (2Χ)
ΚΑΘΕ ΜΟΥ ΣΤΙΓΜΗ
Γράφω την ζωή μου σε καμένο χαρτί
Ψάχνω τη στιγμή που θα γίνει αφορμή
Θέλουν να μου πάρουν ότι θέλω πιο πολύ
Θέλουν να ελέγχουν και την κάθε μου στιγμή
Χαράζω το όνομα μου σε σπασμένο γυαλί
Μα ο ήλιος μου κρύβει μια όμορφη στιγμή
Χορεύω μοναχός σε μια πρωτόγνωρη γιορτή
Γιατί δε μου λέτε τι μου έχει συμβεί
Με έχω κλεισμένο σε ένα γυάλινο κουτί
Τροφοδοτώ με ρεύμα τη κάθε μου στιγμή
Αναπνέω & σβήνω μα δεν έχω φωνή
Ας έρθει η νεράιδα να μου φυσήξει ζωή
ΤΗΣ ΣΤΑΧΤΗΣ Η ΓΙΟΡΤΗ
Μέσα από τη στάχτη θα φτιάξω μια εικόνα
Εικόνα που αν τη κοίταγες θα ξέχναγες τα λόγια
Λόγια που με βία μας πέταξαν στη γη
Εκεί όμως θα γιορτάσουμε της στάχτης τη γιορτή
Κοίταμε στα μάτια μη με ακουμπάς
Σαν μια σάρκα μη με κοιτάς
Για το χρήμα κανένα δε πονάς
ΑΝΗΚΩ ΣΕ ΜΕΝΑ
Ζητάμε αναγνώριση
σε κάθε πράξη μας
Που είναι δικιά τους η απόφαση
Και είναι εξόντωση
η ανάγκη μας
Τροφή για αυτούς , απόλαυση
Ότι μου ανήκει είναι δικό τους
Βγάζω σκέψεις από το μυαλό τους
Ότι και αν κάνω απόφαση τους
Είναι η ζωή μου διαφημισή τους
Ζητάμε την απόδραση
σε κάθε πράξη μας
Που είναι δικιά μας η απόφαση
Και είναι απόλαυση
η ανάγκη μας
Σεβασμός – Αυτοοργάνωση
Ότι μου ανήκει είναι δικό μου
Βγάζω σκέψεις από το μυαλό μου
Ότι και αν κάνω απόφαση μου
Είναι η ζωή μου επιλογή μου
Η ΠΟΛΗ ΧΑΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ
Η πόλη χάνει τα παιδιά της
Κρύβει την ανάσα με κάλυμμα στάχτης
Καλύπτει τα ύπουλα χτυπήματα της
Σε αφήνει έρμαιο σε πεδίο μάχης
Η πόλη χάνει τα παιδιά της
Είσαι μόνος σε πεδίο νάρκης
Σβήνει κάθε ελπίδα δράσης
Είναι ο καθημερινός μας εφιάλτης
Πρέπει να δημιουργήσουμε χώρους επικοινωνίας , χώρους έκφρασης και αλληλεγγύης
Πρέπει να αντιταχθούμε στην κοινωνία , να έρθουμε ενάντια στην πλήξη
Η πόλη χάνει τα παιδιά της
Τρέφει με άγχος τη κάθε στιγμή της
Η πόλη ξερνάει τα παιδιά της.
Στους δρόμους θα μας βρει μπροστά της
Η πόλη χάνει τα παιδιά της
Είσαι μόνος σε πεδίο νάρκης
Σβήνει κάθε ελπίδα δράσης
Είναι ο καθημερινός μας εφιάλτης
Ο ΦΟΒΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΡΓΗ
Η νύχτα καταπίνει το γέλιο μας
Τα φώτα σβήνουν το μέλλον μας
Ο κόσμος μόνος σαν πλήθος γυρνά
Με μάτια θλίψης μια ελπίδα ζητά
Πείσε με , ότι αυτά που βλέπω δεν είναι αλήθεια
Πείσε με , ότι δεν τα κάνεις από συνήθεια
Πείσε με , ότι αυτά που βλέπω δεν είναι αλήθεια
Πείσε με , γιατί…
Ποτέ μου δεν το πίστεψα πως δεν υπάρχει λογική
Και ο φόβος από μέσα μου δεν θα έβγαινε σε οργή
Η νύχτα καταπίνει το γέλιο μας
Στα στενά ζει η ελπίδα μας
Στους τοίχους μόνο τα σημάδια κοιτάς
Σημάδια απόγνωσης μια ελπίδα ζητάν
ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ
Μάτια φτιαγμένα τα λάθη να αγνοούν
Καλά κουρδισμένα γιατί αλλιώς θα χαθούν
Στο χρόνο ρυθμισμένα μόνο έτσι μπορούν
Μπροστά στο ψέμα δε πρέπει να κοιτούν
Για αυτούς που τα πάντα από τα χέρια τους περνούν
Για αυτούς που οι πλάτες είναι δρόμοι να διαβούν
Για αυτούς που το χρήμα είναι ο τρόπος για να ζουν
Οι δείκτες στα ρολόγια τους ανάποδα γυρνούν
Είναι η αντίστροφη μέτρηση , η αντίστροφη μέτρηση
Μάτια κρυμμένα μπροστά στο φόβο ριγούν
Σε κάθε ερώτηση μια απάντηση ζητούν
Κουρδισμένα ρυθμιζόμενα γιατί αλλιώς δε λειτουργούν
Την αντίστροφη μέτρηση απεγνωσμένα ζητούν
ΕΦΙΑΛΤΗΣ
Κάθομαι , και που το γράφω με τρομάζει
Βλέπω τον εαυτό μου στο τζάμι και αυτό σπάζει
Η κάθε μουσική φοβισμένη μου φαντάζει
Κάτι με πιέζει , κάτι με τρομάζει
Πώς να εξηγήσω αυτό που νιώθω
Τον εφιάλτη στο ξύπνιο μου , ακριβά πληρώνω
ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ
Όταν μένεις αδιάφορος , με μια στάση απραξίας
Στο τέλος της καταστροφής , σκέφτεσαι την αρχή της
Όταν μένεις απόμακρος , με μια στάση αδιαφορίας
Το πλήθος της ανίας σε βυθίζει στη στοργή της
Πως να σκεφτώ , τι να πω ,
δεν υπάρχει τίποτα
