Η αναγκαιότητα του πολέμου για την κυριαρχία μεταφράζεται στην λεία του, είτε αυτή είναι χρυσάφι και πετρέλαιο είτε άνθρωποι. Τα κράτη δεν επιτίθονται το ένα στο άλλο, αλλά το ένα στον λαό του άλλου, ¨χαρίζοντας¨ του μια φρίκη θανάτου και εξαθλίωσης, δημιουργώντας έτσι τις συνθήκες για την μετανάστευση.
Έχοντας ως δεδομένο πως κανένας δεν αφήνει τον τόπο που γεννήθηκε και τα οικεία του πρόσωπα, οικειοθελώς βρισκόμαστε μπροστά στον εκβιασμό της μετανάστευσης που όταν η απόφαση είναι καταφατική, ο μετανάστης έρχεται αντιμέτωπος με το εγκληματικό πρόσωπο του καπιταλισμού. Το πρώτο εμπόδιο που θα πρέπει να ξεπεράσουν οι μετανάστες είναι το θέμα των συνόρων παίζοντας την ζωή τους κορόνα – γράμματα. Χιλιάδες είναι οι μετανάστες που έχουν δολοφονήθει από στρατιώτες ή από νάρκες του στρατού στα σύνορα των χωρών που αποτελούν τον επίγειο παράδεισο για αυτούς.
Όσοι καταφέρνουν και περνούν από τα σύνορα και ξεφύγουν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα λέγόμενα «κέντρα υποδοχής», έχουν να αντιμετωπίσουν ένα ακόμα εμπόδιο, την εκμετάλλευση από τους ντόπιους (φτηνά εργατικά χέρια, χωρίς ασφάλεια…). Πέραν, όμως από την εργασιακή εκμετάλλευση που είναι ίδια για ¨ντόπιους¨ και ¨ξένους¨, οι μετανάστες καθημερινά στον ρόλο του δυνάστη αντιμετωπίζουν τους ίδιους τους ¨ντόπιους¨, αυτούς που βρίσκονται στην ίδια μοίρα απέναντι στα αφεντικά.
Αντιμετωπίζουν τον ρατσισμό των ντόπιων, ζούνε καθημερινά με τον φόβο της σύλληψης και απέλασης τους πίσω στην χώρα τους, καθώς και με τον φόβο για την σωματική τους ακεραιότητα γιατί δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις οπού διάφορα φασισταριά έχουν επιτεθεί σε μετανάστες. Ο ρατσισμός αυτός νομιμοποιείται από το κράτος, προάγεται από τα ΜΜΕ και προσωποποιείται στους παρακρατικούς φασίστες, σιγοντάρεται και από όσους σιωπούν, γιατί η σιωπή είναι συνενοχή.
Έτσι, στεκόμαστε δίπλα στους μετανάστες για να μοιραστούμε αυτοοργανωμένους αγώνες ενάντια σε κάθε μορφή εκμετάλλευσης και εξουσίας. Δεν διαχωρίζουμε τους ανθρώπους από το χρώμα τους. Αγωνιζόμαστε με αξιοπρέπεια.
ΤΟ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ
